Naar Karatu

Lieve mensen,

We zijn hier nu anderhalve week en hebben het heel erg naar ons zin. We hebben al weer heel wat meegemaakt!

We hebben verschillende kinderen aan het eind van de dag naar huis gebracht en werden altijd hartelijk welkom geheten door de verzorgers. We hebben kunnen zien dat sommige huizen verder zijn gebouwd maar de kinderen leven nog steeds onder erbarmelijke omstandigheden. Als ze thuiskomen wordt er verwacht dat zij deelnemen aan de soms zware huishoudelijke taken. Het Sarakasi house (kindercentrum) daarentegen is een veilige omgeving waar ze kind kunnen en mogen zijn en hebben ze vele mogelijkheden om zich te ontwikkelingen en ook om te spelen.

We hebben voor ieder kind een setje kleding + schoenen samengesteld.
De verzorgers moeten hier drie dagen voor werken of 3000 shilling betalen, dat is +/- één euro en vijftig cent. De kleding hebben we gedeeltelijk meegenomen uit Nederland en gedeeltelijk hier in Mto wa Mbu van jullie sponsorgeld gekocht. Schoolschoenen en vrije-tijd-schoenen gaan we komende maandag in Arusha kopen.

Gister hebben we met Esther (een kind uit het project) en Angelina (de vrouw van Mark, medewerker van het nieuwe kindercentrum) een bezoek gebracht aan een ziekenhuis in Karatu, waar twee Amerikaanse artsen werken. We gingen hiernaartoe met de dalla dalla, wat al een hele belevenis is op zich (er zijn zelfs T-shirt met: I survived de dalla dalla). De dalla dalla werd steeds voller gestouwd. Op een gegeven moment hoorden we gemekker achter ons. Toen we verbaasd achterom keken zagen we iedereen lachen. Er zat achterin, opgepropt in een hele smalle ruimte, een geitje! De weg naar Karatu was prachtig, we kwamen steeds hoger in de bergen, hierdoor werd het wat kouder en werd het uitzicht over Lake Manyara steeds mooier.

Vanaf Karatu busstation namen we een taxi die ons over kronkelende, rode zand- en kleiwegen met vele hobbels/kuilen en greppels, naar het Fame Hospital bracht.

Angelina had al een tijdje last van epileptische aanvallen en hevige pijnen in haar bekken en rug. Twee weken geleden is zij hiervoor al naar het ziekenhuis geweest, maar omdat zij toen bij aankomst een insult kreeg is er toen geen aandacht geschonken aan de hevige pijnen in haar bekken en rug.
Gisteren hebben we dit onder de aandacht gebracht bij de Amerikaanse arts. Hij heeft haar onderzocht en er is lab afgenomen. Daaruit kwam dat zij een nierontsteking heeft! Wij waren enorm verbaasd dat Angelina zich zo sterk hield. De Afrikaanse vrouwen zijn enorm gehard en tonen niet graag hun zwakheden/pijn.

Voor Esther hebben we een verwijzing gevraagd voor een MRI-scan. Helaas beschikken de meeste ziekenhuizen hier niet over mooie medische apparatuur dus gaan we aanstaande woensdag een safari (=reis) maken naar Moshi. Esther is al een hele poos halfzijdig verlamd maar onlangs ook aan één oog blind geworden. De Amerikaanse arts denkt dat het gaat om het post-polio-syndroom. Dit is alleen op een vermoeden berust en wij vinden het belangrijk dat door middel van een MRI-scan de juiste diagnose gesteld kan worden. Deze reis zal in ieder geval één volle dag, maar misschien twee dagen duren, afhankelijk van hoe lang we moeten wachten in het ziekenhuis. Het is hier heel normaal om een ochtend, of een hele dag te wachten totdat je aan de beurt bent want een afspraak zoals je die heb in Nederland (waar mensen doorgaans al geïrriteerd/onrustig worden na een half uurtje wachten) is hier niet gewoonlijk. Maar het belangrijkste is dat er een juiste diagnose wordt gesteld voor Esther dus het is fijn dat we dit voor haar kunnen doen.

Eenmaal ‘thuis’ gekomen uit Karatu (6,5 uur later) vertelden we Machteld over de uitkomsten van ons bezoek aan het ziekenhuis. Machteld vertaalde alles in het Swahili. Omdat Angelina weinig Engels spreekt/begrijpt was het de vraag of ze zelf wel wist welke diagnose er was gesteld. Dat bleek niet het geval te zijn. Met Machteld als tolk hebben we haar ingelicht en voorgelicht over de gestelde diagnose. De andere mama’s die ook aanwezig waren gaven aan dat zij regelmatig last hebben van blaasontsteking/pijn in de buik. Hierop ontstond een gesprek over hygiëne en seksualiteit. Hier in Tanzania zien vrouwen seksuele activiteit als hun dagelijkse plicht; één dag niet gedaan is je man er met een ander vandoor zien gaan! ;-)

We hebben de basale hygiënemaatregelen hier rondom besproken. Wij vonden het erg bijzonder om dit openlijk met hen hierover te hebben (= niet gebruikelijk in deze cultuur) en ze waren ons heel dankbaar.

We hebben een presentatie gemaakt over Rabiës die we vanmiddag hebben gegeven aan de staff. Ze vonden het heel leerzaam en stelden leuke vragen aan ons!

Zaterdagmiddag geven we dezelfde presentatie aan de kids!
Verder willen we onder andere:

- een herhaling geven van onze vorige EHBO-cursus met daarin een extra verdieping over brandwonden en hoe om te gaan met HIV-besmette personen.
- een EHBO-kastje maken, voor het nieuwe kindercentrum.
- leuke activiteiten met de kinderen ondernemen, zoals een dagje weg naar een waterval, een puzzel/speurtocht organiseren en het geven van aerobics/gymnastieklessen.

Leuk om jullie reacties te lezen. Tot de volgende blog! 

Liefs, Yvanka en Yorianne.

PS: ons adres is
Sarakasi ya vijana
P.O. Box 142
Arusha Region
Tanzania