Eindeloos geduld.

Hoi allemaal!

Weer even een update van onze dagelijkse gebeurtenissen en belevenissen, want wederom is er veel gebeurd deze week.

Maandag zijn we in Arusha met gevaar voor eigen leven op schoenenjacht gegaan. Heel wat opgetrokken wenkbrauwen, gediscussieer en onderhandelingen later zijn wij toch voor ieder kind met een paar machtig mooie schoenen ‘thuis’ gekomen. Helaas bleek dat de schoenen heel krap vielen, dus zijn we vandaag in Arusha om een aantal schoenen te ruilen. Onderweg naar Arusha kwamen we galopperende zebra’s, giraffes en impala’s tegen!

Dinsdag hebben we een feestje gevierd i.v.m. Yvanka haar verjaardag, het was een ontzettend gezellige dag en de kinderen hebben leuke Tanzaniaanse verjaardagsliedjes gezongen onder het genot van limonade en cake.

De rest van de week hebben we veel aandacht besteed aan de voorbereiding voor de opfrissing van de EHBO-lessen die we twee jaar geleden hebben gegeven. Eerst gaan we door middel van een quiz toetsen welke kennis nog aanwezig is en welke onderdelen extra aandacht vergen.

Donderdag hebben we weer even een kijkje genomen op de Masaaimarkt waar we twee jaar geleden koninginnedag hebben gevierd. Een kleurrijk tafereel en gaaf om dezelfde sfeer weer te beleven. We werden overspoeld door bijzondere indrukken die je graag wilt opslaan omdat het zo’n andere wereld is. Mannen hand in hand, bijzondere (soms heel gerimpelde) gezichten, ellenlange oorlellen met zeer creatieve versieringen in de vorm van kralen, rinkelende oorbellen.
De nieuwsgierigheid naar ons toe was van hun gezichten af te lezen. Ze kwamen naar ons toe en probeerden sieraden, kleedjes, zout uit Lake Natron, soda’s, geiten, kippen of koeien te verkopen. Dat alles op een open vlakte met fascinerende cactusbomen, uiteenlopende geuren en een brandende zon!
Er waren ook erg opdringerige mensen bij, die maar op onze schouders bleven tikken, een biertje van ons wilden, of zelfs kindjes wilden maken.

Donderdagavond kwam Esther bij ons slapen omdat we de volgende ochtend vroeg op moesten (5.15) om met haar richting Moshi te gaan voor een MRI-scan in het KCMC hospital.

De rit er naar toe was bar en boos. Het was echt afzien om met veel te veel mensen op elkaar geplakt/gedrukt over de hobbels, gaten en kuilen in de weg naar Moshi te reizen.

Eenmaal aangekomen (6,5 uur later) werden we overvallen door vele indrukken die het ziekenhuis ons gaf. Mensen dood of levend op brancards in de lange gangen. Gangen die voor ratten ook geen onbekend terrein waren. Wachtruimtes overvol. Kreunende, steunende en zuchtende mensen die waarschijnlijk al heel lang wachtten of een lange tocht hadden gehad naar het ziekenhuis. Het was extra druk op afdeling radiologie omdat de CT-scan 4 maanden buiten werking was geweest. Na het laten zien van de verwijsbrief (verkregen in Karatu) voor de MRI-scan werden we meegenomen naar de desbetreffende arts. We werden van harte welkom geheten maar al snel teleurgesteld toen we hoorden dat er helemaal geen MRI-scan aanwezig was. De moed zakte ons al bijna in de schoenen, zeker toen hij zei dat we daarvoor in Dar es Salaam moesten zijn. Dit terwijl we al een telefonische afspraak hadden! De arts vertelde dat er wel een CT-scan aanwezig was. Toen we aangaven dat we dan graag een CT-scan voor Esther wilden, zei hij dat we dan terug moesten naar Karatu (8 uur reizen) om de verwijzing aan te passen. Dat lieten we natuurlijk niet gebeuren. Via Machteld hebben we dr. Dwain uit Karatu zover gekregen contact op te nemen met deze dokter zodat we de hele reis niet voor niets hadden gemaakt. Gelukkig ging hij uiteindelijk akkoord.

Vervolgens hebben we een paar uur gewacht voordat we aan de beurt waren. Toen het eenmaal zover was raakte Esther in paniek, ze wist niet wat haar overkwam, ondanks de redelijk geduldige uitleg van de verpleegkundige. Uiteindelijk heeft ze Valium ingespoten gekregen en kon het onderzoek plaatsvinden. Op de foto’s was voor ons al duidelijk zichtbaar dat er afwijkingen waren. De uitslag zou echter pas een uur later volgen. Zowel gespannen als nieuwsgierig waren we op het genoemde tijdstip terug op afdeling radiologie. Toen bleek dat de dokter die de foto’s kon beoordelen pas om 18:00 aanwezig zou zijn! Ons laatste restje geduld hebben we ingezet. Na nog eens 2,5 uur wachten, wachten, wachten onder een boom werden we opgehaald door de dokter. Een Duitse, gepensioneerde, onverzorgde, geboggelde, lastig verstaanbare, maar gelukkig ook kundige professor. De diagnose werd al snel duidelijk. Geen post-polio-syndroom, dit leek ons ook al niet, maar wél een groot defect/afgestorven deel in de rechter hersenhelft, dit was zichtbaar als een zwarte vlek op de foto. Ook kwam naar voren dat haar rechteroogzenuw beschadigd is geraakt, waardoor ze nagenoeg blind is aan dat oog. Verder oogonderzoek moet uitwijzen of daar nog iets aan te doen is, maar de oogspecialist is maar eens per maand aanwezig dus helaas kunnen we dit niet meer samen met Esther doen. Met veel moeite hebben we de originele foto’s van de CT-scan meegekregen (a private service).

Omdat het al laat was en schemerig werd konden we niet meer terug naar Mto. Noodgedwongen hebben we toen overnacht in Moshi. Een hele belevenis, vooral voor Esther. Ze wist niet wat ze meemaakte. Van de lichtknopjes en de doortrekknop op het toilet kon ze geen genoeg krijgen. We sliepen in een kingsize bed met zijn drieën. De volgende dag hebben we nog een glimp op mogen vangen van de besneeuwde bergtoppen van de Kilimanjaro en zijn we teruggekeerd naar Mto wa Mbu.

Van Arusha naar Mto zaten we in de inmiddels welbekende ‘dalla dalla’. Onderweg stapten twee Masaaivrouwen met een baby in.
De ene vrouw besloot op het gejengel van haar kind, haar kleedje opzij te schuiven, waardoor haar hele hebben en houden zichtbaar werd voor de medepassagiers. Hij lurkte aan haar hangtiet (die meer op de uiers van een geit leken) alsof zijn kleine leventje ervan afhing. Op een gegeven moment stootte de baby zijn hoofd door onoplettendheid van zijn moeder. Hierop spuugde de andere vrouw uit boosheid naar de ene vrouw. De flats bereikte echter niet de Masaaivrouw in kwestie maar een onschuldige man daar voor. De man haalde geschrokken zijn zakdoek tevoorschijn en poetste met afschuw zijn gezicht. De andere mensen in de ‘dalla dalla’ begonnen allemaal te lachen om dit bijzondere fragment van de lange en krappe safari in het hobbelige busje. Moe maar voldaan kwamen we thuis.

Zondag is onze enige vrije dag, die wij daarom zeer relaxt besteed hebben. We zijn met een Bajajee (in Thailand tuktuk) de berg op gegaan naar de Serena lodge. Bij aankomst werden we verrast en overdonderd door de wijze waarop we verwelkomd werden. Wat een contrast met het dorp, de levenswijze en de armoede beneden! Het was gek om ineens als toerist behandeld te worden (met een vochtig handdoekje, welkomstdrankje, begeleiding naar het zwembad), aangezien we ons hier toch een soort local voelen.

Toch hebben we intens genoten van de sereniteit, het magnifieke uitzicht over Lake Manyara NP en het verkoelende zwembad. Ook hebben we een inhaalslag gemaakt qua eten door te genieten van een uitgebreid lunchbuffet met heerlijke salades, broodjes, pasta’s en smaakvolle toetjes!

Tijdens de lunch werden we vergezeld door eekhoorns, prachtig gekleurde vogels en verschillende soorten hagedissen. Toen we thuiskwamen had Machteld een heerlijk Indiaas afscheidsmaal gemaakt omdat Marlène (één van de vrijwilligers) morgen teruggaat naar Nederland. Wij vinden dat heel jammer aangezien we het heel gezellig hadden met elkaar.

De tijd vliegt voorbij, we zijn nog anderhalve week in Mto wa Mbu en hebben nog vele plannen.

Bye bye, kwaheri (tot ziens!)!

Yvanka & Yorianne.